organizmach zwierząt do udowodnienia, że przy pomocy bioelektrostymulacji określonych punktów kory mózgowej można wywołać ściśle określone ruchy mimowolne u zwierząt. Fakt ten został wykorzystany do dalszych badań anatomii i fizjologii mózgu (p. 15, s. 152). Do zastosowania pierwszego oscylografu katodowego w 1922 roku upłynęło sporo czasu od rozpoczęcia mierzenia bioprądów w mózgu przy pomocy elektroencefalografów (EEG), które znano już w 1875 roku (p. 16). W 1929 roku, psychiatra z Jeny — Hans Berger opublikował artykuł, w którym dowodził o możliwości rejestracji czynności bioelektrycznej mózgu nie tylko z powierzchni kory mózgowej, lecz także z powierzchni skóry na głowie. Powszechne uznanie Berger uzyskał dopiero dzięki demonstracjom Edgara Adriana w 1935 roku i od tego czasu zaczął się szybki rozwój elektroencefalografii klinicznej. Dzisiaj już postęp techniczny pozwala na mierzenie czynności bioelektrycznej mózgu przy pomocy fal elektromagnetycznych na odległości kosmiczne, co po raz pierwszy zastosowano w połowie lat sześćdziesiątych w czasie lotu kosmicznego „Gemini" (p. 16).

Powszechnie znana jest prawie każdemu aparatura elektrokardiografów (EKG), wynaleziona w 1903 roku przez W. Enthovena, przeznaczona do mierzenia potencjałów czynnościowych serca na powierzchni ciała. Równie powszechnie znana jest aparatura elektromiografów (EMG) do mierzenia na powierzchni skóry ciała potencjałów elektrycznych mięśni.

W oparciu o znane w fizyce zjawisko występowania pola magnetycznego wszędzie tam, gdzie następuje przepływ ładunku elektrycznego, obecnie przeprowadza się badania pół magnetycznych promieniowanych przez organizm żywy. Dla badań serca opartych na takiej emanacji zbudowano aparaturę, przy pomocy, której uzyskuje się magnetokardiogramy (MKG). Pierwsze takie magnetokardiogramy otrzymano w 1963 r. (p. 17).

Do mierzenia zmian oporności elektrycznej skóry w zależności od stopnia jej wilgotności stosuje się aparaturę rejestrującą w formie zapisu graficznego zmienności reakcji skórno-galwanicznej (GSR) organizmu, co wykorzystywane jest m.in. w tak zwanych „analizatorach kłamstwa".

W oparciu o powyższe możliwości badań instrumentalnych emanacji organizmu ludzkiego na powierzchni skóry ciała i głowy różnych, dotąd znanych postaci materii — bioelektryczności i            biomagnetyzmu, Izot B. Lityniecki, już w 1968 roku, w swej książce pt. „Spotkanie z bioniką" (p. 10), na stronie 90 pisze, iż dzięki współczesnej aparaturze oraz najnowszym metodom współczesnej elektrofizjologii ustalono, że „spośród dziesiątków tysięcy sygnałów wysyłanych przez centralny układ nerwowy można

następna strona

spis treści

str.32    Eugeniusz Uchnast - Samoleczenie Bioemanacyjnym Sprzężeniem z Mózgiem - BSM